ΜΑΣΤΟΣ

ΚΑΛΟΗΘΕΙΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ

ΙΝΟΚΥΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Διαγνωστικά σημεία

 

• Επώδυνες, συχνά πολλαπλές και αμφοτερόπλευρες μάζες στους μαστούς.
• Ταχεία αλλαγή στο μέγεθος των μαζών είναι συχνή.
• Συχνά ο πόνος και το μέγεθος των μαζών αυξάνει κατά την προεμμηνορυσιακή φάση του κύκλου.
• Συχνότερη ηλικία εμφάνισης 30-50 ετών. Σπάνια στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες που δεν λαμβάνουν ορμονική υποκατάσταση.

Γενικές αρχές

            Αυτή η κατάσταση αποτελεί την πιο συχνή αλλοίωση του μαστού. Είναι συχνή σε γυναίκες 30-50 ετών, αλλά σπάνια σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες, που δεν παίρνουν ορμονική υποκατάσταση. Τα οιστρογόνα θεωρούνται κύριος αιτιολογικός παράγων. Η ινοκυστική κατάσταση περιλαμβάνει μεγάλο φάσμα παθολογοανατομικών οντοτήτων. Αυτές οι αλλοιώσεις πάντοτε συνοδεύονται από καλοήθεις αλλαγές στο επιθήλιο του μαστού, ορισμένες από τις οποίες ανευρίσκονται τόσο συχνά σε φυσιολογικούς μαστούς που είναι πιθανότατα παραλλαγές της φυσιολογικής ιστολογίας, αλλά δυστυχώς πολλές φορές αναφέρονται ως «νόσος» .

            Τα μικροσκοπικά ευρήματα της ινοκυστικής αλλαγής περιλαμβάνουν κύστεις (μικροσκοπικές και μακροσκοπικές), θηλωμάτωση, αδένωση, ίνωση και επιθηλιακή υπερπλασία των πόρων. Παρόλο που η ινοκυστική κατάσταση γενικώς θεωρείται ότι αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού, μόνον οι  παραλλαγές στις οποίες υπάρχει υπερπλασία (ειδικά όταν υπάρχει ατυπία) των επιθηλιακών στοιχείων αντιπροσωπεύουν πραγματικό παράγοντα κινδύνου.

Κλινικά ευρήματα

            Α. Συμπτώματα και Σημεία: Η ινοκυστική νόσος μπορεί να δημιουργήσει ασυμπτωματική σκληρία στον μαστό, που μπορεί να γίνει αντιληπτή κατά τύχη, όμως συνήθως πόνος ή ευαισθησία κινούν την προσοχή για ανακάλυψη μιας μάζας. Μπορεί επίσης να υπάρχει έκκριμα θηλής. Σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζεται δυσφορία που αυξάνεται κατά την προεμμηνορυσιακή φάση του κύκλου, στη χρονική περίοδο εκείνη όπου οι κύστεις τείνουν να μεγαλώνουν. Αλλαγή στο σχήμα, ταχεία εμφάνιση ή εξαφάνιση μιας ογκόμορφης βλάβης από τους μαστούς είναι συχνές στην ινοκυστική κατάσταση. Πολλαπλές ή αμφοτερόπλευρες βλάβες είναι συχνές και πολλές ασθενείς αναφέρουν ιστορικό μάζας που εξαφανίστηκε ή κυκλικό πόνο από τους μαστούς.

Β. Διαγνωστικές δοκιμασίες: Επειδή συχνά η μάζα της ινοκυστικής κατάστασης δεν είναι δυνατόν να διαχωριστεί από καρκίνωμα με βάση την κλινική σημειολογία, οι ύποπτες βλάβες πρέπει να ελέγχονται με βιοψία. Παρακέντηση με λεπτή βελόνα μπορεί να χρησιμοποιηθεί, αλλά αν μία ύποπτη μάζα που είναι καλοήθης στην κυτταρολογική εξέταση δεν υποχωρήσει σε χρονικό διάστημα μηνών, πρέπει να αφαιρεθεί χειρουργικά. Η εγχειρητική προσέγγιση πρέπει να είναι περιορισμένη, μιας και το πρωταρχικό μέλημα είναι να αποκλειστεί η κακοήθεια. Απλή μαστεκτομή ή εκτεταμένη εγχειρητική αφαίρεση τμήματος του μαστού σπάνια ενδείκνυται στη δυσπλασία του μαστού.

Διαφορική διάγνωση

Πόνος, αλλαγή στο μέγεθος και πολλαπλότης αλλοιώσεων είναι τα πλέον χρήσιμα διαφοροδιαγνωστικά στοιχεία από κακοήθεια. Όταν υπάρχει κυρίαρχη μάζα, η ύπαρξη καρκίνου πρέπει να συγκαταλέγεται στις πιθανές διαγνώσεις, μέχρι να αποκλειστεί με βιοψία. Η τελική διάγνωση συνήθως τίθεται με εγχειρητική βιοψία. Η μαστογραφία μπορεί να είναι χρήσιμη, αλλά ο μαζικός αδένας συνήθως είναι πολύ ακτινοσκιερός και εμποδίζει την ασφαλή διάγνωση. Η υπερηχογραφία συμβάλλει σημαντικά στη διαφορική διάγνωση συμπαγούς ή κυστικής βλάβης.

Θεραπεία

Όταν η διάγνωση της ινοκυστικής κατάστασης έχει τεθεί από προηγούμενη βιοψία ή είναι πρακτικώς βέβαια λόγω του τυπικού ιστορικού, παρακέντηση μονήρους μάζας με χαρακτήρες κύστεως ενδείκνυται προκειμένου να ανακουφιστεί ο πόνος και να επιβεβαιωθεί η κυστική φύση της μάζας. Η ασθενής υποβάλλεται σε τακτική επανεξέταση στη συνέχεια. Αν η παρακέντηση δεν αποδώσει, αν το υγρό είναι αιματηρό, αν παραμένει η σκληρία μετά την παρακέντηση ή κατά τη διάρκεια των επανελέγχων σημειωθεί ύπαρξη ογκόμορφης βλάβης, πρέπει να διενεργηθεί βιοψία.

Η μασταλγία που συνοδεύει τη γενικευμένη κυστική κατάσταση αντιμετωπίζεται με την αποφυγή τραυματισμών και με την εφαρμογή (νύχτα – ημέρα) στηθόδεσμου, που παρέχει καλή υποστήριξη και προστασία. Ορμονική θεραπεία δεν συνιστάται γιατί δεν θεραπεύει την κατάσταση και έχει ανεπιθύμητες παρενέργειες. Το Danazol (100-200 ml δύο φορές ημερησίως από το στόμα), ένα συνθετικό ανδρογόνο, έχει χρησιμοποιηθεί σε ασθενείς με έντονο πόνο. Αυτή η θεραπεία καταστέλλει τις γοναδοτροπίνες της υπόφυσης, αλλά τα ανδρογονικά αποτελέσματα (ακμή, οίδημα, υπερτρίχωση) κάνουν αυτή τη θεραπεία δύσκολα ανεκτή. Πρέπει πάντως να βρίσκεται στα υπόψη για δύσκολες περιπτώσεις και στην πράξη χρησιμοποιείται σπανιότατα.

Ο ρόλος της χρήσης καφεΐνης στην εμφάνιση και θεραπεία της ινοκυστικής κατάστασης είναι αντιφατικός. Ορισμένες μελέτες προτείνουν ότι ο περιορισμός καφεΐνης από τη δίαιτα συνδυάζεται με βελτίωση. Ορισμένοι ασθενείς είναι γνώστες αυτών των μελετών και αναφέρουν βελτίωση των συμπτωμάτων μετά από αποφυγή καφέ, τσαγιών και σοκολάτας. Επίσης ορισμένες γυναίκες βρίσκουν βοηθητική τη χρήση βιταμίνης Ε (400 IU ημερησίως). Πάντως αυτές οι παρατηρήσεις είναι δύσκολο να επιβεβαιωθούν.

Πρόγνωση

Εξάρσεις πόνων, ευαισθησίας και σχηματισμού κύστεων μπορεί να συμβούν σε κάθε χρονική στιγμή μέχρι την εμμηνόπαυση, οπότε τα συμπτώματα συνήθως υποχωρούν, εκτός των ασθενών που λαμβάνουν ορμονική θεραπεία υποκατάστασης. Η ασθενής πρέπει να προτρέπεται να εξετάζει τους μαστούς της κάθε μήνα μετά την έμμηνο ρύση και να ενημερώνει το γιατρό της αν εμφανιστεί σημειολογία μάζας. Ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου μαστού στις ασθενείς με ινοκυστική κατάσταση με υποπλαστικές αλλοιώσεις ή επιθηλιακή ατυπία, είναι ψηλότερος του γενικού πληθυσμού. Αυτές οι γυναίκες πρέπει να παρακολουθούνται τακτικά με κλινική εξέταση και μαστογραφία.

ΙΝΟΔΕΝΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

Είναι κοινός καλοήθης νεοπλασματικός όγκος που εμφανίζεται συχνά σε νέες γυναίκες συνήθως μέσα σε 20 χρόνια μετά την ήβη. Είναι πιο συχνός και εμφανίζεται σε μικρότερη ηλικία στις μαύρες από τις λευκές γυναίκες. Πολλαπλοί όγκοι στον ένα ή και στους δύο μαστούς ανευρίσκονται σε 10-15% των γυναικών.

Το τυπικό ινοαδένωμα είναι στρογγυλό, ευδιάκριτο, σχετικά κινητό, μη ευαίσθητο ογκίδιο διαμέτρου 1-5 εκ. Ανακαλύπτεται σε τυχαία παρατήρηση. Η κλινική διάγνωση σε νέες ασθενείς είναι γενικά εύκολη. Σε γυναίκες άνω των 30, η ινοκυστική κατάσταση και ο καρκίνος του μαστού πρέπει επίσης να διερευνώνται. Οι κύστεις μπορούν να διαγνωστούν με παρακέντηση ή υπερηχογράφημα. Το ινοαδένωμα συνήθως δεν συμβαίνει μετά την εμμηνόπαυση, αλλά μπορεί να εμφανιστεί σπάνια σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες μετά τη χορήγηση ορμονών.

Καμιά θεραπευτική αντιμετώπιση δεν είναι απαραίτητη, αν η διάγνωση τεθεί με βιοψία δια βελόνης ή κυτταρολογική εξέταση. Όταν χρειάζεται, η θεραπεία γίνεται με εγχειρητική αφαίρεση υπό τοπική αναισθησία, χωρίς νοσηλεία, με παθολογοανατομική εξέταση του παρασκευάσματος.

Φυλλοειδής όγκος είναι ογκόμορφη βλάβη που μοιάζει με ινοαδένωμα, με άφθονο κυτταρικό στρώμα, που τείνει να μεγαλώνει γρήγορα. Μπορεί να φτάσει μεγάλο μέγεθος και να υποτροπιάσει τοπικά αν δεν αφαιρεθεί  πλήρως. Η βλάβη μπορεί να είναι καλοήθης ή κακοήθης. Η θεραπεία του καλοήθους φυλλοειδούς όγκου γίνεται με τοπική αφαίρεση της μάζας, με περιβάλλον όριο υγιούς ιστού. Η θεραπεία του κακοήθους φυλλοειδούς όγκου είναι περισσότερο αμφιλεγόμενη. Γενικώς η πλήρης αφαίρεση με περιβάλλον υγιές παρέγχυμα εξασφαλίζει την αποφυγή της τοπικής υποτροπής. Μερικές φορές οι όγκοι αυτοί είναι μεγάλου μεγέθους και απαιτείται απλή μαστεκτομή για να επιτευχθεί έλεγχος της τοπικής νόσου. Ο λεμφαδενικός καθαρισμός δεν απαιτείται, αφού το τμήμα του όγκου με τα σαρκώδη στοιχεία μπορεί να δώσει μεταστάσεις απευθείας στους πνεύμονες, χωρίς να θίξει τουw λεμφαδένες.

ΕΚΚΡΙΜΑ ΘΗΛΗΣ

 

Με σειρά φθίνουσας συχνότητας οι ακόλουθες είναι οι συχνότερες αιτίες του εκκρίματος της θηλής σε περίοδο μη θηλασμού: πορεκτασία, ενδοπορικό θήλωμα και καρκίνωμα. Τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του εκκρίματος καθώς και ορισμένοι σημαντικοί παράγοντες που πρέπει να αξιολογούνται από το ιστορικό και την κλινική εξέταση, είναι οι ακόλουθοι:

1) Φύση του εκκρίματος (ορώδες, αιματηρό ή άλλο)

2) Συνδυασμός με ογκόμορφη εξεργασία ή όχι

3) Ετερόπλευρο ή αμφοτερόπλευρο

4) Έκκριμα ενός πόρου ή πολλαπλών πόρων

5) Αυτόματο έκκριμα (επιμένων ή διακοπτόμενο) ή έκκριμα μετά από πίεση

6) Το έκκριμα παράγεται από πίεση σε ένα συγκεκριμένο σημείο του μαστού ή μετά από γενικευμένη πίεση στο μαστό

7) Συσχέτιση με τον κύκλο

8) Προεμμηνοπαυσιακό ή μετεμμηνοπαυσιακό

9) Ασθενείς που παίρνουν αντισυλληπτικά χάπια ή οιστρογόνα.

Ετερόπλευρο, σποραδικά ορώδες ή οροαιματηρό έκκριμα από μονήρη πόρο συνήθως προκαλείται από ενδοπορικό θήλωμα ή σπάνια από ενδοπορικό καρκίνωμα. Και στις δύο περιπτώσεις ογκόμορφη εξεργασία μπορεί να μην είναι ψηλαφητή. Ο προσβεβλημένος πόρος μπορεί να εντοπισθεί μετά από πίεση σε διαφορετικά σημεία γύρω από τη θηλή στα όρια της θηλαίας άλω. Η αιματηρή έκκριση από τη θηλή είναι περισσότερο ενδεικτική καρκίνου αλλά επίσης συχνά προκαλείται και από καλόηθες θήλωμα μέσα σε πόρο. Η κυτταρολογική εξέταση μπορεί να εντοπίσει κακοήθη κύτταρα, αλλά αρνητικά ευρήματα κυτταρολογικής εξέτασης δεν αποκλείουν τον καρκίνο, ο οποίος είναι περισσότερο συχνός σε γυναίκες πάνω από την ηλικία των 50. Σε κάθε περίπτωση, ο προσβεβλημένος πόρος – και η ογκόμορφη εξεργασία αν υπάρχει τέτοια – πρέπει να εξαιρείται. Η γαλακτογραφία μπορεί να εντοπίσει έλλειμμα σκιαγραφήσεως πριν από την αφαίρεση του συστήματος των πόρων αλλά είναι περιορισμένης αξίας, αφού η αφαίρεση του συστήματος των πόρων που εκκρίνει αίμα ενδείκνυται ανεξαρτήτως των ευρημάτων της γαλακτογραφίας.

Σε προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες, η σποραδική έκκριση από πολλαπλούς πόρους, ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη, πλέον έντονη ακριβώς πριν την έμμηνο ρύση, οφείλεται συνήθως σε δυσπλασία των μαστών. Το έκκριμα της θηλής μπορεί να είναι πρασινωπό ή καφεοειδές. Θηλωμάτωση και πορεκτασία συνήθως εμφανίζονται στη βιοψία. Αν υπάρχει ογκόμορφη εξεργασία, αυτή πρέπει να αφαιρεθεί.

Έκκριση γάλακτος από πολλαπλούς πόρους στο μη θηλάζοντα μαστό συμβαίνει σε ενδοκρινολογικές διαταραχές, κυρίως σαν αποτέλεσμα αυξημένης έκκρισης προλακτίνης από την υπόφυση. Η προλακτίνη του ορού και τα επίπεδα της TSH πρέπει να εξετάζονται για να ερευνηθεί όγκος υπόφυσης ή υποθυρεοειδισμός. Οι φαινοθειαζίδες και τα αντισυλληπτικά χάπια μπορούν επίσης να προκαλέσουν έκκριση γάλακτος που σταματά όταν σταματήσει η φαρμακευτική αγωγή.

Τα αντισυλληπτικά χάπια ή η οιστρογονική  θεραπεία υποκατάστασης μπορεί να προκαλέσει διαυγές ορώδες ή γαλακτώδες έκκριμα από μονήρη πόρο, αλλά συχνότερη είναι η έκκριση από πολλαπλούς πόρους. Η έκκριση είναι περισσότερο έντονη ακριβώς πριν την έμμηνο ρύση και εξαφανίζεται σταματώντας τη θεραπευτική αγωγή. Εάν δεν σταματήσει μετά το σταμάτημα της θεραπευτικής αγωγής και αφορά μονήρη πόρο, τότε θα πρέπει να γίνει περαιτέρω διερεύνηση.

Πυώδης έκκριση μπορεί να προκαλείται από υποθηλαίο απόστημα και τότε απαιτείται εγχειρητική αφαίρεση του αποστήματος και των προσβεβλημένων γαλακτοφόρων πόρων.

 Όταν δεν είναι δυνατόν να γίνει εντοπισμός, και δεν υπάρχει ψηλαφητή μάζα, και το έκκριμα είναι μη αιματηρό, η ασθενής θα πρέπει να επανεξετάζεται κάθε 2-3 μήνες ή 1 χρόνο. Οπωσδήποτε πρέπει να διενεργηθεί μαστογραφία. Η κυτταρολογική εξέταση του εκκρίματος της θηλής για καρκινικά κύτταρα σπάνια μπορεί να είναι βοηθητική στη διάγνωση. Χρόνιο ετερόπλευρο έκκριμα θηλής, ειδικά αν είναι αιματηρό, αποτελεί ένδειξη για αφαίρεση των προσβεβλημένων πόρων.

ΛΙΠΩΔΗΣ ΝΕΚΡΩΣΗ

Η λιπώδης νέκρωση είναι μία σπάνια αλλοίωση του μαστού αλλά είναι σημαντικής κλινικής σημασίας γιατί δημιουργεί ογκόμορφη εξεργασία, που συχνά συνοδεύεται από εισολκή του δέρματος ή της θηλής, και μπορεί να μην είναι εύκολα διακριτή από καρκίνωμα. Η αιτία δημιουργίας της θεωρείται ο τραυματισμός στο μαστό, παρόλο που μόνο οι μισοί από τους ασθενείς εμφανίζουν ιστορικό από τραύμα στο μαστό. Σε ορισμένες περιπτώσεις εκχύμωση μπορεί να συναντηθεί δίπλα στην ογκόμορφη εξεργασία. Ευαισθησία μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει. Εάν δεν αντιμετωπισθεί η ογκόμορφη εξεργασία που συνοδεύει τη λιπώδη νέκρωση , σταδιακά εξαφανίζεται. Την ασφαλέστερη μέθοδο αντιμετώπισης αποτελεί η εγχειρητική βιοψία. Το σύνολο της ογκόμορφης εξεργασίας πρέπει να αφαιρείται, πρωταρχικά για να αποκλειστεί η ύπαρξη καρκινώματος. Η λιπώδης νέκρωση είναι πολύ συνηθισμένη μετά τμηματεκτομή και ακτινική θεραπεία.

ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΜΑΣΤΟΥ

 

Κατά τη διάρκεια του θηλασμού, μία περιοχή ερυθρότητος, ευαισθησίας, και σκληρίας όχι σπάνια εμφανίζεται στο μαστό. Ο μικροοργανισμός που βρίσκεται πιο συχνά στα αποστήματα  αυτού του τύπου τα αποστήματα είναι ο σταφυλόκοκκος Aureus. Στα αρχόμενα στάδια η φλεγμονή μπορεί να υποστρέψει ενώ συνεχίζεται ο θηλασμός από αυτόν το μαστό με την χορήγηση ενός αντιβιοτικού όπως ντικοξακυκλίνης ή οξακυκλίνης, 250 mg 4 φορές ημερησίως για 7-10 μέρες. Αν η αλλοίωση προχωρήσει και σχηματίσει μια εντοπισμένη μάζα με τοπικά ή συστηματικά σημεία φλεγμονής, τεκμηριώνεται η παρουσία αποστήματος το οποίο πρέπει να παροχετευτεί και ο θηλασμός πρέπει να σταματήσει.

Ένα υποθηλαίο απόστημα μπορεί να εμφανιστεί (σπανίως) σε νέες ή μέσης ηλικίας γυναίκες που δεν θηλάζουν. Αυτές οι φλεγμονές τείνουν να υποτροπιάζουν μετά τη θεραπευτική αντιμετώπιση και την παροχέτευση, εκτός αν η περιοχή διερευνηθεί και αφαιρεθεί ο προσβεβλημένος γαλακτοφόρος πόρος ή σύστημα γαλακτοφόρων πόρων στη βάση της θηλής. Αν εξαιρέσει κανείς τα υποθηλαία αποστήματα, οι φλεγμονές του μαστού είναι πολύ σπάνιες εκτός αν η ασθενής θηλάζει. Σε μη θηλάζουσα γυναίκα, πρέπει πάντα να διερευνάται η παρουσία φλεγμονώδους καρκινώματος. Πάντως, ευρήματα συνηγορητικά αποστήματος σε μαστό που δεν θηλάζει είναι ένδειξη για εγχειρητική βιοψία κάθε επιμένουσας υπόσκληρης περιοχής. Αν το απόστημα μπορεί διαδερμικά να παροχετευτεί και υποχωρήσει τελείως τότε η ασθενής μπορεί να παρακολουθηθεί.

ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ ΜΕ ΠΡΟΘΕΣΗ

 

Tουλάχιστον 4.000.000 γυναίκες στην Αμερική έχουν προθέσεις σιλικόνης στους μαστούς. Η ανόρθωση του μαστού διενεργείται τοποθετώντας τις προθέσεις συνήθως κάτω από το θωρακικό μυ ή λιγότερο συχνά στον υποδόριο ιστό του μαστού. Οι περισσότερες προθέσεις κατασκευάζονται με ένα εξωτερικό κέλυφος σιλικόνης γεμάτο με γέλη σιλικόνης, φυσιολογικό ορρό, ή συνδυασμό των δύο. Περίπου το 15-25% των ασθενών εμφανίζουν σύσπαση της κάψας ή παρουσία ουλής γύρω από την πρόθεση, που οδηγεί σε ευαισθησία και διαταραχή του μαστού , που μπορεί να είναι επώδυνη. Σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτείται αφαίρεση της προθέσεως και της κάψας.

Ρήξη της προθέσεως μπορεί να συμβεί σε 5-10% των γυναικών, και αιμορραγία μέσω της κάψης μπορεί να συμβεί ακόμη πιο συχνά. Παρόλο που η γέλη σιλικόνης μπορεί να είναι εκλυτικός παράγων για εκδηλώσεις αυτοάνοσες, δεν υπάρχουν κλινικά δεδομένα που να υποδεικνύουν μία αυξημένη συχνότητα εμφάνισης παθήσεων συνδετικού ιστού σε ασθενείς με προθέματα σιλικόνης στους μαστούς. Ο Αμερικανικός Οργανισμός Φαρμάκων και Τροφίμων συμβουλεύει γυναίκες με ρηγμένα προθέματα να συζητήσουν την ανάγκη για χειρουργική αφαίρεση των προθέσεων με τους γιατρούς τους. Πάντως, γυναίκες που είναι ασυμπτωματικές και δεν έχουν ενδείξεις ρήξεως του προθέματος σιλικόνης θα έπρεπε να μην προχωρήσουν σε αφαίρεση της προθέσεως. Γυναίκες με συμπτώματα αυτοάνοσης νόσου πρέπει να ενημερωθούν για την πιθανότητα ανάγκης αφαίρεσης της προθέσεως.

Μελέτες έχουν αποτύχει να αναδείξουν σχέση μεταξύ των προθέσεων και αυξημένης  πιθανότητος για καρκίνο μαστού. Πάντως ο καρκίνος μαστού μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε γυναίκα που έχει βάλει πρόθεση σιλικόνης , όπως μπορεί και σε γυναίκες χωρίς αυτή. Η εντόπιση του καρκίνου του μαστού στους ασθενείς με προθέσεις είναι περισσότερο δύσκολη αφού η μαστογραφία είναι λιγότερο ικανή να εντοπίσει υποκλινικούς τέτοιους καρκίνους. Πάντως η τοπική υποτροπή μετά από αποκατάσταση για καρκίνο μαστού είναι συνήθως υποδόρια ή δερματική και είναι εύκολα αναγνωρίσιμη με ψηλάφηση. Αν εμφανιστεί  καρκίνος, αυτός θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με τον ίδιο τρόπο όπως και σε γυναίκες χωρίς προθέσεις. Θα πρέπει να συζητηθεί η πιθανότητα μαστεκτομής ή συντηρητικής χειρουργικής αντιμετώπισης, που μπορεί να απαιτήσει αφαίρεση ή αντικατάσταση της προθέσεως. Συμπληρωματικές θεραπείες μπορεί να χρειαστεί να δοθούν με τις ίδιες ενδείξεις όπως και σε γυναίκες χωρίς προθέσεις.